SAVAŞIN ÇOCUKLARI
Bu fotoğraftaki çocuk sensin. Bize kendini tanıtır mısın, Orada ne işin var?
İLKER FENER
Adım Fatıma ben üç yaşındayım. Burası benim evim, yanımdaki asker bütün ailemi öldürdü ve sanırım sıra bende. Üzerimde annemin bana son giydirdiği elbise var, bunu gelen yardım kamyonlarından birinden almıştık. O yardımlar arasında bana göre ayakkabı yoktu annem daha sonra gelecek yardımlardan bulunabileceğini söyledi. Ama zaten birazdan annemin yanına cennete gideceğim nasıl olsa, orada ihtiyacım olmayacak. Meleklerin yanına, burada öldürülenlerin gittiği yere gideceğim. Bütün güzelliklerin en güzel yemeklerin olduğu yere. Burada en son ne yediğimi hatırlamıyorum.
Şu anda sadece annemin ve babamın yanında olmak istiyorum. Bu askerler hala burada çok korkuyorum. Biz onlara hiçbir şey yapmadık ki, bize niye saldırıyorlar.
MERTHAN PAMUK
Benim adım Hatice, 5 yaşındayım. Annem askerler tarafından götürüldü, babam öldürüldü. Ben bu vahşetin yaşandığı evin önündeyim. Baktığım adam bir düşman askeri içimden ona neler söylemek geliyor… Üşüyorum, korkuyorum. Şu an mutlu olduğumu hiç kimse söyleyemez ama yaşadığım için kendimi şanslı hissediyorum, eziyet gibi olsa da.
Açım yemek istiyorum. Dudaklarımın arasından bir parça ekmek, bir damla su geçsin yeter. Hiç anlamıyorum şu büyükleri neden birbirlerine bunları yapıyorlar. Ölümün kime faydası var?
ALİ OSMAN BERK ŞAPÇI
Benim adım Fatma, galiba beş yaşındayım.Şu an eskiden evimiz olan bu harabenin kapısındayım,.Korkuyorum ve gidecek bir yerim de yok o yüzden buradayım. Babamı hiç görmedim ve annem ondan hiç söz etmedi. Annem birkaç gün önce yemek getireceğini söyleyerek evden çıktı ama hala gelmedi. Onu çok merak ediyorum ya başına bir şey geldiyse… O adamı tanımıyorum ama herkes ondan çok korkuyor. Buraya geldiğinde annemin nerede olduğunu sordu. ’’ Bilmiyorum.’’ Cevabını alınca öfkelendi. Bana inanmadı galiba şimdi annemi bekliyor. Daha önce bir terliğim vardı ama parçalandı ayaklarım çok üşüyor. Annem savaş bitince yenisini alırız demişti ama bitmiyor, hiç bitmeyecek galiba. Çok yorgunum sadece bir tas sıcak çorba istiyorum, bir de annemi………
KADER YETİM
Benim adım Emine, 6 yaşındayım. O adamdan çok korkuyorum elinde silah var. Ayakkabılarım yok, çorabım yok, hiçbir şeyim yok. Çok mutsuzum savaş bitince köyümüze gideceğiz. Annemle babam herkes gibi savaşmaya gitti ama gelecekler. Onlarla birlikte köyde olmak, koşmak, oynamak isterdim. Etrafımda neler oluyor hiç anlayamıyorum. Bu insanlar neden savaşıyor? Acaba yemek için mi bunları yapıyorlar. Çok açım annemi, babamı istiyorum.
SELMA BERFİN TANIŞ
Adım Fatma galiba 5 beş yaşındayım.Şu acayip yerde savaşın ortasındayım. Annem ekmek almaya gitti gelmedi zaten babam çok daha önce gitmişti. Yüzüne dikkatle baktığım adam bizi sevmiyor buradan gitmemizi söylüyor.Buraya beni giysisi ona benzeyen başka bir adam getirdi.Hiç ayakkabım olmadı benim, yalnızca terliklerim vardı onu da kaybettim.Burası çok kötü bir yer hemen kaçmak istiyorum buradan. Ancak bütün bu olanların bir rüya olduğunu bildiğim için çok korku yok içimde. Ama bitsin bu kötü rüya.Evde annemin yanında olmak onun yaptığı patlıcan yemeğini yemek istiyorum, benim annem çok güzel yemek yapar.Bütün bu olanların nedenini anlamıyorum beni bu kötü rüyadan uyandırın.
